Bogusław Nizieński urodził się 2 marca 1928 roku w Wilnie. Szkołę podstawową i gimnnazjum kończył na tajnych kompletach. Jako uczeń działał w małej dywersji – rozrzucał ulotki, malował napisy na murach. W 1944 roku wstąpił do Armii Krajowej. Brał udział w akcji „Burza”. Po wkroczeniu Armii Czerwonej pozostał w konspiracji. Po wojnie walczył w antykomunistycznym podziemiu w Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość.

Po wojnie zdał maturę. W 1946 roku wyjechał do Krakowa. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po odwilży gomułkowskiej w latach 1957–1959 odbył aplikację sędziowską, ale odmówił wstąpienia do PZPR, po czym przez 2,5 roku był asesorem.

Następnie został sędzią powiatowym, a potem wojewódzkim. W latach 1971–1981 pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości w departamencie nadzoru sądowego. Wraz z Adamem Strzemboszem (później pierwszym prezesem Sądu Najwyższego w latach 1990-1998), współzakładał „Solidarność” w strukturach wymiaru sprawiedliwości. W 1989 roku, między innymi z profesorem Wiesławem Chrzanowskim, brał udział w pracach nad reformą sądownictwa. Udzielał się w Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych „Solidarności”.

W latach 1990-1998 był sędzią Sądu Najwyższego. W latach 1999-2004 był Rzecznikiem Interesu Publicznego, zajmował się sprawami lustracji.

Autor wielu artykułów o tematyce historyczno-wspomnieniowej.

Nizieński przez lata aktywnie działał w środowiskach kresowych, m.in. w Towarzystwie Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej. Zasiadał w Zarządzie Głównego Związku Piłsudczyków. Był honorowym członkiem Związku Polaków na Litwie, przewodniczącym Rady do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych przy Urzędzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.

W latach 90. ub. stulecia został dwukrotnie odznaczony Orderem Odrodzenia Polski (Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Komandorskim). W 2008 roku w uznaniu znamienitych zasług dla Rzeczypospolitej Polskiej, a w szczególności dla przemian demokratycznych i wolnej Polski, za działalność państwową i publiczną został odznaczony Orderem Orła Białego – najwyższym polskim odznaczeniem państwowym. Został uhonorowany Medalem „Pro Patria” za kultywowanie pamięci o walce o niepodległość Ojczyzny, otrzymał Medal „Pro Bono Poloniae”, przyznany przez szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Odebrał Odznakę Honorową „Bene Merito” oraz nagrodę Kustosz Pamięci Narodowej przyznaną przez Instytut Pamięci Narodowej. Uhonorowany też Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości.

Bogusław Nizieński każdego roku starał się przyjeżdżać do rodzinnego Wilna, aby wziąć udział w uroczystościach, poświęconych ważnym wydarzeniom historycznym. Często podkreślał, jak Wilno i Wileńszczyzna są mu bliskie i jak ukształtowały jego tożsamość. Kilka lat temu podczas Apelu Pamięci w podwileńskich Krawczunach powiedział: „Jestem dumny z tego, że jestem wilniukiem, że mogę powoływać się na to. Moje serce bije szczególnie dla Wilna. Ja Wilna nie oddam w sercu nikomu”.

Rodzinie i bliskim składamy najszczersze kondolencje i wyrazy głębokiego współczucia.