Z Wilna docierają kolejne niepokojące sygnały o dyskryminowaniu polskiej społeczności. Tym razem sprawa dotyczy kręgów kościelnych. Oto wileński arcybiskup Ginataras Grušas podjął decyzję o likwidacji praktyki Studiów Teologicznych w języku polskim.

Studium Teologii w Wilnie powstało w połowie lat 90-tych na bazie kursów dla nauczycieli religii, które po raz pierwszy odbyły się na przełomie roku 89/90. Inicjatorem był proboszcz wileńskiej parafii pw. Ducha Świętego ks. Aleksander Kaszkiewicz (obecnie biskup grodzieński). Celem studiów miało być kształcenie nauczycieli religii do polskich, rosyjskich i białoruskich szkół archidiecezji.

Z czasem działalność Studium się sformalizowała i wykształciły się z niej: Centrum Katechetyczne, studia teologiczne (dające stopień magistra, jako oddział uczelni w Białymstoku, który jest filią Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie) i studia katechetyczne (na poziomie licencjackim, jako filia uczelni w Kownie). W ciągu ćwierćwiecza ponad 100 osób obroniło tytuł magistra z teologii ogólnej, niektórzy uzyskali stopień doktora, kończąc studia doktoranckie w Polsce. Studentami były osoby z Litwy, Białorusi, Polski, zarówno świeccy jak i zakonnicy. Wielu absolwentów podjęło pracę jako nauczyciele w szkołach, głównie polskich. Trzon kadry wileńskiego Studium stanowili najlepsi teolodzy z Polski.  

Samo Centrum Katechetyczne działało nadal kształcąc w trybie zaocznym, przede wszystkim na potrzeby katechezy wśród polskiej ludności, stanowiącej przecież zdecydowaną większość katolików na Wileńszczyźnie. Formalnie nie miało ono statusu uczelni wyższej. W praktyce było swego rodzaju filią. Z czasem zaczęły się problemy z nostryfikacją dyplomów, litewskich urzędników nie przekonało twierdzenie, że przyznający tytuł magistra Papieski Wydział Teologiczny w Warszawie jest na liście uczelni wyższych, których tok studiów magisterskich jest równoznaczny litewskiemu. Wileński arcybiskup wymierzył polskojęzycznemu Centrum Katechetycznemu decydujący cios przesądzający o jego zamknięciu.

Jak mówi Teresa Worobiej, dziennikarka „Tygodnika Wileńszczyzny”: – Polskie środowisko znów się czuje pokrzywdzone, ponieważ po raz kolejny to, co jest polskie, jest traktowane po macoszemu. I tutaj nie chodzi o to, że wierni Polacy nie rozumieją litewskiego, tylko o to, że nie słysząc ojczystej mowy podczas nabożeństw czują się wyeliminowani z kościelnego środowiska na Litwie.

Jako jaskrawy przykład takiej eliminacji dziennikarka podaje majowy Kongres Miłosierdzia w Wilnie: – Uczestniczący w nim Polacy nie mieli okazji usłyszeć języka ojczystego w modlitwach ogólnych. Dlaczego organizatorzy nie zatroszczyli się o to, żeby chociaż cząstkę koronki do Bożego Miłosierdzia, którą modlono się w sobotę na Placu Katedralnym podczas nabożeństwa pokutnego, odmówić w języku polskim, przecież w diecezji wileńskiej sporo wiernych jest polskojęzycznych. Tym bardziej, że jest to język, w którym Jezus ją podyktował św. Faustynie.

Niestety, proces rugowania polskości i języka polskiego z przestrzeni publicznej na Litwie trwa nieprzerwanie od 26 lat niepodległości kraju, jak widać niepodległości tylko dla wybranych. Niepokojące jest to, że w te skandaliczne dyskryminacyjne działania aktywnie włączyły się najwyższe władze kościelne, które w tym przypadku wykazały się – delikatnie mówiąc – mało chrześcijańską postawą. Polacy są pełnoprawnymi obywatelami Litwy, w Wilnie i na Wileńszczyźnie stanowią ludność autochtoniczną, dlatego zasługują na poszanowanie ich godności ludzkiej i obywatelskiej. Jednak na Litwie chore wcielenie nacjonalizmu dotyka zarówno sfery państwowej, jak też, co pokazują opisane powyżej przykłady, także kościelnej.

Na podst. informacji prasowych