30 grudnia minęła czwarta rocznica śmierci prezesa Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” Longina Komołowskiego.

Longin Komołowski urodził się 5 stycznia 1948 roku w Czaplinku. W 1974 r. ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn i Okrętów Politechniki Szczecińskiej.

Od 1964 r. pracował w Stoczni Szczecińskiej. Brał udział w strajku okupacyjnym w czasie wydarzeń grudniowych 1970 roku. W sierpniu 1980 r. uczestniczył w strajku zakończonym zawarciem porozumienia z delegacją rządową.

We wrześniu 1980 r. został członkiem NSZZ „Solidarność”. W 1981 r. należał do grupy roboczej opracowującej projekty ustaw o samorządzie pracowniczym i przedsiębiorstwie państwowym. Po wprowadzeniu stanu wojennego uczestniczył w strajku okupacyjnym w Stoczni Szczecińskiej (13–16 grudnia 1981 r.). Był działaczem podziemnej „Solidarności”. Od 1982 r. współorganizował podziemne struktury związku w Szczecinie, organizował druk i kolportaż wydawnictw drugiego obiegu oraz ich przerzut do Szwecji. Wielokrotnie był zatrzymywany i przesłuchiwany przez organy bezpieczeństwa.

Po ponownym zalegalizowaniu „Solidarności”, aktywnie działał w jej strukturach – w 1989 r. został przewodniczącym komitetu zakładowego „S” w stoczni, a od 1990 r. był przewodniczącym Regionu Pomorza Zachodniego NSZZ „Solidarność”. Funkcję tę pełnił do 1997 r., zasiadał także w Komisji Krajowej oraz Prezydium Solidarności. W 1996 r. inicjował powołanie Szczecińskiego Porozumienia Prawicy.

Od 31 października 1997 sprawował urząd ministra pracy i polityki socjalnej, a od 19 października 1999 r do 19 października 2001 r. wiceprezesa Rady Ministrów oraz ministra pracy i polityki społecznej w rządzie Jerzego Buzka. Od 2000 r. do 2015 r. był prezesem Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego. Dwukrotnie, w 1997 oraz 2007 r. uzyskał mandat poselski w wyborach parlamentarnych.

13 czerwca 2010 został wybrany na stanowisko prezesa Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”.

Longin Komołowski był prawdziwym „człowiekiem Solidarności”, co oznacza, że nigdy nie porzucił swojej związkowej formacji, a sprawy społeczne i troska o ludzi były dominantą jego politycznej i publicznej działalności. Gdy objął funkcję prezesa Stowarzyszenia „Wspólnoty Polskiej”, starał się tworzyć klimat sprzyjający podejmowaniu przez polityków spraw polonijnych, ze szczególnym uwzględnieniem pomocy Polakom na Wschodzie i rozwiązania problemu repatriacji Polaków z Kazachstanu.

Emocje i pochodzenie wiązały Longina Komołowskiego z Litwą. Realizowane przez „Wspólnotę Polską”, również w trakcie jego kadencji, projekty w dziedzinie oświaty, kultury, gospodarki, i wielu innych pomogły Polakom na Litwie okrzepnąć i zbudować struktury zapewniające przekazanie polskiej tożsamości następnym pokoleniom. Temu służą zbudowane, wyremontowane i doposażone domy polskie i polskie szkoły, temu służy działalność wspieranych przez Stowarzyszenie licznych polskich organizacji.

Longin Komołowski zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 30 grudnia 2016 r., został pochowany w Panteonie Wielkich Polaków w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie.

Na podst. wspolonotapolska.org.pl