Biskup w kazaniu mówił m.in. o tym, że wszyscy ochrzczeni są jednym mistycznym Ciałem Chrystusa i wszystko jest dla nich wspólne – „to co mamy dobrego i światłego – i tym się dzielimy, jednakże nasze grzechy i zranienia także są naszą wspólną rzeczywistością, od której nie możemy uciec. Te zranienia mają wpływ na zdrowie całego ciała, całej wspólnoty i społeczeństwa” – mówił duchowny.

„Mamy wspólne serce i tym sercem jest Jezus przezwyciężający śmierć przez zmartwychwstanie. (…) Z serca Jezusa wypływa Boże Miłosierdzie, jak światło, które rozprasza ciemności świata w naszych sercach” – mówił ks. bp Arūnas Poniškaitis. Dodał, że jesteśmy także jednym ciałem, które jest ożywiane przez jednego ducha: „To Duch Święty, którego temu ciału dał Jezus”.

Jednak oprócz Ducha Świętego Jezus dał nam misję: „Jej ważną częścią jest to byśmy przyjęli Miłosierdzie Boże i dawali Je w darze innym poprzez pokutę i wybaczenie, poprzez pojednanie i dzieło Miłosierdzia względem ciała i duszy”.

„Gdy przyjmujemy Boże Miłosierdzie to już nie nasze usta, lecz całe nasze życie mówi: Widzieliśmy Pana! Przytjęte Miłosierdzie zachęca do uważnego i pełnego miłości dotykania ran drugiej osoby, odczuwania jej bólu, bez rozczarowania ewentualnym odrzuceniem” – mówił kapłan.

„Panie Jezu, spraw aby każdy z nas był jak otwarta księga, w której w wyjątkowy sposób zapisane jest Twoje Miłosierdzie i która głosi, że jesteś Mesjaszem, Synem Bożym, który daje życie, pojednanie i pokój. Amen.” – tymi słowami biskup zakończył kazanie.

Wilno – miasto Miłosierdzia Bożego

Kult Bożego Miłosierdzia zrodził się w mieście nad Wilią. Święto, które ustanowił papież Jan Paweł II dla katolików na całym świecie, po raz pierwszy było obchodzone 87 lat temu w Wilnie. Od tego czasu wizerunki Jezusa Miłosiernego rozprzestrzeniły się na całym świecie.

Obraz „Jezu, ufam Tobie” powstał na podstawie widzeń siostry Faustyny. Jego malowanie trwało od 2 stycznia do lipca 1934 roku. W jego powstaniu pośredniczył Ks. Michał Sopoćko – to właśnie on zwrócił się z prośbą o namalowanie obrazu do wileńskiego artysty malarza Eugeniusza Kazimirowskiego. Kapłan pokrył także koszty namalowania obrazu i wziął go do swego mieszkania.

Pierwszym miejscem jego zawieszenia był korytarz klasztoru bernardynek przy kościele św. Michała, w którym ks. Michał Sopoćko był rektorem. I zanim został wystawiony do czci publicznej minął prawie rok.

26 kwietnia 1935 r. w pierwszą niedzielę po Wielkanocy w krużgankach Kaplicy Ostrobramskiej w Wilnie obraz Jezusa Miłosiernego został wystawiony do publicznej czci. Niestety, po zakończonych uroczystościach obraz ponownie wrócił do korytarza przy kościele św. Michała – miejsca nie odwiedzanego gremialnie. Po raz drugi obraz został wystawiony publicznie 20 czerwca 1935 roku w uroczystość Bożego Ciała.

Przed 85 laty, 4 kwietnia 1937 roku w Niedzielę Przewodnią w Wilnie obraz „Jezu, ufam Tobie“ został poświęcony. Za zgodą ówczesnego arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego dokonał tego ks. Michał Sopoćko.

W czasie II wojny światowej kult Miłosierdzia Bożego szerzył się bardzo dynamicznmie. Jednak w ramach bezpieczeństwa, 28 grudnia 1940 roku siostry bernardynki przeniosły obraz z prezbiterium w inne miejsce, a specjalna komisja utworzona przez abpa Jałbrzkowskiego zajęła się oceną i konserwacją obrazu. Określono, że „jest wykonany artystycznie i stanowi cenny dorobek w religijnej sztuce współczesnej“. W 1942 obraz wrócił na dawne miejsce w prezbiterium kościoła św. Michała i był otoczany czcią i kultem.

Po wojnie kościół św. Michała w 1948 roku został zakmnięty, a klasztor bernardynek skasowany. Wypopsażenie kościoła przewieziono do kościoła pw. Ducha Świętego i ulokowano za głównym ołtarzem. W 1951 roku obraz wykupiła od pracującej tam osoby Janina Rodziewicz. Po tym, gdy kobieta została skazana i zesłana na Syberię, obraz został ukryty na strychu u jej koleżanki. Po amnestii i powrocie z zesłania Janina wydobyła obraz z ukrycia i oddała go zaufanym osobom do restauracji, ponieważ po przebywaniu w nieodpowiednich warunkach uległ on nieznacznemu uszkodzeniu. Na przełomie lat 1955-1956 Janina Rodziewicz przekazała obraz ks. Janowi Ellertowi, proboszczowi kościoła pw. Ducha Świętego.

W tym czasie przebywający w Białymstoku ks. Michał Sopoćko usilnie starał się o zorganizowanie przetransportowania obrazu przez granicę na teren Polski i przekazanie do krakowskich Łagiewnik, by został umieszczony w ołtarzu w miejsce namalowanego obrazu przez Adolfa Hyłę w 1943 roku. Niestety, zaplanowana akcja się nie powiodła, obraz został na Litwie.

Dalsze losy obrazu związane były z Białorusią – obraz trafił do Nowej Rudy.

Na jesieni 1986 roku nastąpiła akcja wywiezienia obrazu z Nowej Rudy, w której wzięło udział kilka osób, wśród nich kierowca i siostry zakonne. Dokonali oni brawurowej operacji: przez otwór w ścianie na poddaszu udało się im zdjąć oryginał i zamienić go na kopię. Obraz od razu wywieziono do Grodna. Do Wilna, do kościoła pw. Ducha Świętego przyniosła go jedna z sióstr Instytutu Matki Bożej Miłosierdzia. Szczęśliwie w tym czasie trwał remont świątyni i to mogło pomóc, by bez większego zaintersowania zawiesić go w jednym z bocznych ołtarzy.

W kwietniu 2003 r. obraz przekazano do gruntownej konserwacji, która odbyła się w kaplicy domu zakonnego Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego w Wilnie. Konserwacji dokonała Edyta Hankowska-Czerwińska. Po czym obraz powrócił do kościoła pw. Ducha Świętego.

Niestety, nie było sądzone mu tu pozostać. Na mocy decyzji metropolity wileńskiego kard. Audrysa Juozasa Backisa 28 września 2005 roku do Sanktuarium Miłosierdzia Bożego uroczyście wprowadzono pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego i nastąpiło jego odsłonięcie. W kościele pw. Ducha Świętego została umieszczona kopia obrazu.

***

W 2016 roku papież Franciszek ogłosił w Kościele Rok Miłosierdzia. Uwaga całego świata została znowu skierowana na Kraków, gdzie się odbyły Światowe Dni Młodzieży, poświęcone orędziu św. Faustyny, głoszonemu przez św. Jana Pawła II.

Natomiast w Wilnie w Roku Jubileuszowym odbyło się wiele przedsięwzięć akcentujących uczynki miłosierdzia. Przypomniano wówczas, że w tym mieście spotkali się dwaj wielcy apostołowie Miłosierdzia Bożego: bł. ks. Michał Sopoćko oraz św. Faustyna Kowalska, że tutaj został namalowany pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego pędzla Eugeniusza Kazimirowskiego, że tutaj Pan Jezus podyktował koronkę. W tym mieście pierwsze śluby złożyły kandydatki do Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego, które głoszą tajemnicę Bożego Miłosierdzia na całym świecie, a także posługują w wileńskim hospicjum i sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Wtedy też odbył się ogólnokrajowy Kongres Miłosierdzia, zwieńczony procesją ulicami miasta, podczas której był niesiony obraz Jezusa Miłosiernego. Natomiast w Czarnym Borze, w rejonie wileńskim, został konsekrowany – pierwszy na świecie – kościół pod wezwaniem bł. Michała Sopoćki.

W 2016 roku na Litwie otwarto takżę wystawę „Wilno – miasto Miłosierdzia”. Na wystawę składało się 16 plansz opatrzonych zdjęciami przybliżającymi najważniejsze miejsca w Wilnie i jego okolicach związane z Miłosierdziem Bożym. Fotografie wzbogacają cytaty z „Dzienniczka“ św. Faustyny, pism bł. ks. Michała Sopoćki i św. Jana Pawła II. Autorami zdjęć był fotograf Marian Dźwinel i Teresa Worobiej.

Pomysłodawcą wystawy był ks. Mariusz Marszałek, sekretarz arcybiskupa Gintarasa Grušasa, koordynator Roku Miłosierdzia w Achidiecezji Wileńskiej. Do realizacji przedsięwzięcia przyczynili się m.in. przewodniczący AWPL-ZChR, europoseł Waldemar Tomaszewski oraz starosta sejmowej frakcji AWPL-ZChR Rita Tamašunienė.

Pierwsza prezentacja wystawy odbyła się w Senacie RP. Z inicjatywy europosła Waldemara Tomaszewskiego zawitała również do Strasburga.

Fot. zgromadzenie.faustyna.org, Źródło: L24.lt